Pourquoi la nuit est-elle noire?

La nuit enchante les amoureux, les poètes et les chats noris. Elle offre, à nos rêves, son velours sombre d'espace immense, ou scientillent des milliers d'étoiles. Toutes ces étoiles, précisément, devraient inonder le ciel nocturne d'une clarté éblouissante. Pourtant, la nuit est noire. Comment cela se fait-il? On s'interroge, depuis des siècles, sur ce fascinant mystère…

 Soir après soir, le Soleil jette ses derniers rayons rouge et or. Puis il disparaît lentement à l'ouest, derrière l'horizon. Peu à peu, l'ombre de la nuit envahit l'espace.

Au cours des nuits sans Lune, l'épaisseur de la nuit est telle, qu'il est parfois difficile de distinguer un arbre, à quelques pas.

300000 soleils dans l'Univers, et le noir total sur Terre

Et pourtant… Levons les yeux. De n'importe quel point de la Terre, la nuit, on peut compter environ 2000 étoiles.

Un téléscope perment d'en repérer au moins 300000, toujours depuis n’importe quel point e notre planète.

Trois cent mille soleils, là-bas, dans l’Univers, et le noir total sur Terre. Comment est-ce possible? Ce n’est même plus un mystère, c'est une paradoxe! C'est-à-dire une situation illogique.

Le ciel devrait briller d'une immense lumière

Si une lampe est allumée, il fait clair. Dans le ciel, des milliards d'étoiles sont allumée, et il fait noir… Paradoxe.C'est en effet, ce nom de ''paradoxe'' que les astronomes utilisent pour désigner le mystère de la nuit noire.

Ils parlent, très  précisément, du ''paradoxe d'Olbers'', du nom d'un astronome allemand du 19^e siècle, Wilhelm Olbers, qui a tenté d'expliauer ce pհènomène.

Si une infinité d’étoiles couvre le fond de l’Univers, le regard, ou qu’il se dirige, devrait forcément tomber sur une étoile. Or, il n’en est rien; le regard renconter le noir… Ou est passée la lumière?

Olbers pense qu’elle a été absorbée en cours de route. Mais une grande loi de la physique, c’est que rien ne disparaît : ‘’Rien ne se perd, rien ne se crée, tout  se transforme’’, disait Lavoisier, un savant du 18^e  siècle.

Tout ce qui a été absorbré doit être rendu façon ou d'une autre. L'explication d'Olbers n'en est pas une, et la question reste posée.

Le mystère de la nuit noire s'éclaire grâce à nos connaissances actuelles sur la formation de l'Univers.

Les étoiles vivent peu; pqr rqpport ^`a l’Univers

Nous savons aujourd’hui que la nuit est noire parce quee l’Univers est en perpétuelle évolution.
Les étoiles, comme notre Soleil, naissent, vivent et meurent. Leur durée de vie est coutre par rapport ^{`</sup>a l’âge de l’Univers : elles ne brillent que quelques millions d’années. Ce n’est rien, <sup>`}a l’échelle cosmique.
Comme la vitesse de la lumière ne peut dépasser 300000 kilomètres par seconde, plus les étoiles sont loin, plus leur éclat met du temps ^`a nous atteindre.

La lumière qui nous arrive vient d’étoiles mortes

Par example, la lumière du Soleil parvient sur la Terre en 500 secondes, soit un peu plus de huit minutes. Celle d’Alpha du Centaure, l’étoile la plus proche de nous, metplus de quatre ans ^{`</sup>a nous parvenir.
Ainsi, la lumière que nous voyons provient d’étoiles déj<sup>`}a mortes, alors que la lumière des jeunes étoiles n’a pas encore ell le temps d’arriver sur Terre.
Dans l’espace infini, nous ne voyons qu’un nombre fini d’étoiles.Le fond de l'Univers ne ressemble pas ^`a une tapisserie serrée d'étoiles. Heureusement sinon l'Univers serait un véritable four!

L'Univers continue ^`a gonfler comme un ballon

L'Univers est en expansion: il gonfle comme un ballon que l'on remplit d'air; les étoiles s’écartent donc toujours plus les unes des autres. Et cela devrait durer encore quelques milliderds d’années:::
Réjouissez-vous, poètes, amoureux et chats noirs: plus le temps passe, plus la nuit sera noire!

Ինչու է գիշերը մութ

Գիշերը գրավում է սիրահարներին, բանաստեղծներին և սև կատուներին: Գիշերը նվիրում է մեր երազներին իր անսահման թավշե մթությունը, ուր փայլում են հազարավոր աստղեր: Այդ բոլոր աստղերը պետք է որ հեղեղեին երկինքը շլացուցիչ լույսով: Մինչդեռ գիշերը սև է: Ինչպե՞ս է բացատրվում այդ երևույթը: Դարեր ի վեր գիտնականները փորձել են բացատրել այդ զարմանալի առեղծվածը: Երեկոյից հետո արևը իր վերջին ոսկեկարմիր ճառագայթներն է մեզ նվիրում: Այնուհետև այն հեռանում է հորիզոնից այն կողմ: Քիչ-քիչ գիշերային մթությունը գրավում է երկիրը: Առանց լուսին գիշերների ժամանակ մթի թանձրությունը այնպիսին է լինում, որ երբեմն դժվար է անգամ նկատել դիմացդ գտնվոս դուռը:

 300000 արևներ տիեզերքում, մինչդեռ ամբողջ ժամանակ մթություն երկրի վրա

Բարձրացրեք աչքերը… Երկրի ցանկացած կետից մենք կարող ենք հաշվել մոտավորապես 2000 աստղ: Մինչդեռ աստղադիտակով կարող ենք հաշվել 300000 աստզ, մեր մոլորակի ցանկացած անկյունից: 300000 արևներ տիեզերքում, մինչդեռ ամբողջ ժամանակ մթություն երկրի վրա: Արդյո՞ք դա հնարավոր է: Սա նույնիսկ առեղծված չէ, այլ ՝ պարադոքս, այսինքն անտրամաբանական երևույթ:

Երկինքը պետք է անծայրածիր լույսով ողողված լիներ

Եթե սենյակում լամպ վառենք, ապա այն կլուսավորվի: Երկնքում միլիարդավոր աստղեր են վառվում, սակայն մութ է: Աստղագիտության մեջ նշվում է «Օլբերի» պարադոքսը, որը կրում է 19-րդ դարի գերմանացի աստղաբան Վիլհլմ Օլբերի անունը: Վերջինս այդ առեղծվածը բացահայտելու համար փորձ է կատարել: Օլբերը կարծում էր, որ միլիարդավոր աստղերի գոյությունը երկնքում պետք է ապահովեր անծայրածիր լուսավորություն: Եթե տիեզերքը պատված է անծայրածիր աստղերով, ապա մեր հայացքը ուր էլ որ ուղղենք, անպայման կտեսնենք մեկ աստղ, սակայն մենք ոչինչ էլ չենք տեսնում, ու՞ր է անհետանում այդ լույսը: Օլբերը մտածում էր, որ ճանապարհին այդ լույսը անհետանում է, բայց ֆիզիկայի մեծ օրենքը ասում է, որ ոչինչ չի անհետանում: XVIII-րդ դարի գիտնական Լավուազիեն ասում է. «Ոչինչ չի կորչում, ոչինչ չիստեղծվում, ամեն ինչ փոխակերպվում է»: Այն ինչ կորչում է պետք է մեկ այլ ձևով վերադառնա: Օլբերի բացատրությունները բազմաթիվ են, սակայն հարցերին վերջնական լուծում չի տրվում: Մութ գիշերվա առեղծվածը իրլուծումն է գտել մեր՝ տիեզերքի մասին ունեցած գիտելիքների:

Աստղերը համեմատած տիեզերքի քիչ են ապրում

Այսօր մենք գիտենք, որ գիշերվա մթության պատճառը տիեզերքի շարունակական զարգացումն է: Աստղերը, ինչպես արևը ծնվում են, ապրում և մահանում: Աստղերի կյանքի տևողությունը կարճ է, եթե համեմատենք տիեզերքի տարիքի հետ: Աստղերը ապրում են ընդհամենը մի քանի միլիոն տարի: Դա ոչինչ է համեմատած տիեզերական սանդղակի հետ, քանի որ լույսի արագությունը չի գերազանցում 300000 կմ/մ: Որքան աստղերը հեռու են, այնքան ավելի շատ ժամանակ է պահանջվում նրանց լույսը մեզ հասնելու համար:

Լույսը, որ մեզ հասնում է գալիս է մեռած աստղերից

Օրինակ արևի լույսը երկիր է հասնում 500վայրկյանում, մոտավորապես 8 րոպեում: Իսկ մեզ գտնվող ամենամոտ աստղի՝ Սատուրնի լույսը մեզ հասնելու համար պահանջվում է 4 տարի: Այսպիսով, այն լույսը, որ տեսնում ենք գալիս է արդեն «մեռած» աստղերից, մինչդեռ «երիտասարդ» աստղերի լուսը մեզ չի հասել: Անսահման ըիեզերքում մենք տեսնում ենք սահմանափակ քանակությամբ աստղեր: Բարեբախտաբար տիեզերքը նման չէ «աստղազարդ գորգի», հակառակ դեպքում կդառնար վառարան:

Տիեզերքը շարունակում է փուչիկի նման ուռել:

Տիեզերքը քիչ-քիչ ընդարձակվում է: Աստղերը մշտապես հեռանում են և իրար փոխարինելով վերածնվում: Այս երևույթը կարող է շարունակվել միլիարդավոր տարիներ:
Ուրախացե՛ք սիրահարներ, բանաստեղծներ և սև կատուներ, որևհետև որքան ժամանակ անցնի, այնքան գիշերը ավելի սև կդառնա: