Իմպրեսիոնիզմը առաջացել է ֆրանսերեն impressionisme-տպավորություն բառից: Արվեստում ուղղություն է, որը առաջացել է XIX դարի վերջին և XX դարի սկզբին: Այն առաջացել է ֆրանսիական գեղանկարչության մեջ (1860-ական թթ. վերջին և 1870-ական թթ. սկզբին):
<<Իմպրեսիոնիզմը>> որպես տերմին սկսեց օգտագործվել Մոնեյի 1874թ. տեղի ունեցած ցուցահանդեսից հետո: Իմպրեսիոնիզմը պատկերում է հարաշարժ իրականության տպավորությունների, ապրումների կապակցված պահերի անմիջական արտացոլումը: Իմպրեսիոնիզմը ծառայում է երևույթների էության մեջ թափանցելու, կյանքի ընթացքը, շարժման ներքին ուժերը բացահայտելու նպատակին: Իմպրեսիոնիզմի մեջ նաև հակադրություններ կային: Իմպրեսիոնիզմում օգտագործվում է մաքուր գույների օպտիկական համադրում: Իմպրեսիոնիզմի գրականության մեջ արտահայտվում էին արվեստագետի անհատական տպավորությունները, զարգացումները, ապրումների մարմնավորումները: Այն լայն կիրառում ունեցավ նաև տարբեր երկրների գրականության մեջ: Հայ գրականության մեջ իմպրեսիոնիզմի ներկայացուցիչներից էին Գ. Զոհրաապը, Ս. Զորյանը, Ա. Բակունցը...
Նաև թատրոնի մեջ իմպրեսիոնիզմը մեծ դեր ունեցավ: Դրանք աչքի էին ընկնիում գործող անձանց և բեմական մթնոլորտի վառ, ցայտուն բնութագրումներով:
Իմպրեսիոնիզմի երաժշտական ճյուղը նույնպես ձևավորվել է Ֆրանսիայում (XIX դդ. 80-90 ական թթ.): Իմպրեսիոնիզմի երաժշտական ճյուղի սկզբնավորողը և խոշորագույն ներկայացուցիչներն էին Կ. Դեբյուսին, Մ. Ռավելը: Իսկ հայ իրականության մեջ` Ա. Խաչատրյանը, Ռ. Մելիքյանը, Գ. Եղիազարյանը:
Հայկական Սովետական հանրագիտարան հատոր 4 Երևան 1978թ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий